قزوین

تابستان سال 1378 بود که سرنوشت زندگی ساخته و پرداخته شده ام مرا از قائم شهر ساری با خانواده کشاند به منازل سازمانی ایستگاه راه آهن قزوین ؛ سال های ناخوش زندگی از همانجا رقم خورد و ...

به یک اتفاق در میدان اصلی شهر یک روز از همان روزهای ناخوش ساخته و پرداخته شده یکی از هم شهری و هم ولابتی خود را دیدم که خوب بیاد داشتم در سال های 58-1357 در یک نزاع محلی بی خبر از همه کس و کار محلی هجرت نموده بود به ناکجا آباد و چیزی در حدود 20 سالی از اون ماجرا می گذشت  ، ( ماجرای که نقل و قول : 1-  ... تعلّق خاطر نسبت به زادگاه ، دلبستگی به آب و خاک ودر نهایت ، دفاع و حمایت از نوامیس ، یک موهبت فطری و طبیعی است . من اکنون از خودم واز شما و ازهمه می پرسم که آیا تصویر موجزتر و بهترازاین می توان برای آن سال و برای این سال، برای آن زمان و برای این زمان و برای هرزمان که چقدر زود می گذرد ، یافت ؟! . . . «عطااللّه» رابه مصداق نامش ، خدا به خانواده اش بخشید که تا مدت زمانی در بین شان بماند وتا آنانکه این رنج را براو تحمیل کرده اند ، به خود آیند . . . چه خاطرهء تلخی بود آنروز ! وقتی که با فرماندار وقت (شهیدکریمی) به ملاقات او رفتم . هرگز نمی توانم فراموش کنم حالتِ اورا ، حسرتِ نگاهِ غمزدهء وی را در تختِ بیمارستان . اشک هایش قصهء ندامت و ناله هایش حدیثِ ملامت بود . گویی اندوه عالَم را یک تنه بردوش می کشد . وقتی «عطااللٌه» را از ناله ها و دردهایش پرسیدم ، آه جانکاهی کشید. وبا صدایی در گلو مُرده و لرزان گفت : دریغ ! و دیگر حرفی نزد ، باز هم اشک بود و حسرت . ناله بود و ندامت . خواستم خاطرِ حزینش را تسلّی دهم و دردش را اندکی إلتیام بخشم . گفت : بس کن . فهمیدم که رضا را به قضا داد . و بی هیچ شِکوَه و شکایتی تسلیم قَدَر شد . از آن پس بود که به مصداق آیه ۱۹۵ سوره آل عمران تصمیم به هجرت نمود . ( فالٌذینَ هاجروا و أُخرِجوا مِن دیارِهِم و أُوذوا فی سبیلی . . . ثواباً مِن عِنداللّه و اللٌه عندهُ حُسنُ الثّواب . / پس کسانی که هجرت نمودند واز خانه های خود رانده شدند ودر راه من آزار و رنج دیدند . . . پاداشی از جانب خداست . ) . وچه عاقلانه اندیشید ؟! بعداز آن هرگاه اورا دیدم . دلسوزانه و عبرت آموز با من سخن می گفت . گویی غبارِ غم از چهره می شوید . واین بود حدیثِ زندگی او که ؛ چه زود دیر شد ؟! . . . روحش شاد و یادش گرامی باد . « غ - اسماعیل آزاد » . 2-  دوست عزیز وبزرگوارم ؛ افتخارم نوبیجار سلام؛ عمل ناپسندوغیر انسانی را کس نمی پذیرد همه آدمهای فهیم وانسان دوست کا ر زشت وپلیدی که برعلیه دوست عزیزمان عطا الله روا داشتند محکوم کرده ومیکنند بیائیم درحال حاضر درکنار هم هستیم خوب باشیم ونسبت به همدیگر بی احترامی نکننیم؛باز کردن اینگونه مسایل با آب وتاب وسوره ی قرآن جز دامن زدن به دشمنی وعداوت بیشتر ره به جای نمیبرد؛دوست عزیز خانواده محترمشون باندا زه کافی داغدار هستند فکر نمیکنی دراین زمان حساس با یاد آوردن زخمها ودشمنیها نمک به زخمشون به داغشون میریزی؟دامن زدن به حرکتها وجفا های گذشته ی دیگران در بحران ترین زمان بنظرم کار درست وپسندیده ای نیست ، همه ما من ؛تو؛ شما؛ او وهمه ما که دراین محل زندگی ویا رفت وآمد داریم هر کدام مشکل خاص خودمانرا داریم اگر اینطوری باشد همه ما باید درهنگام مرگ یاد آور خاطر زشت وپلید هم باشیم دوست عزیز این مسله را بقول معروف تو محل بنا نزار؛ دیگه لزومی نداره درچنین موقعیت حساس کهنه هارا تازه کنیم مسلما هرکس این کار ناپسند را با خدا بیامرز کرده ره به جای نخواهد برد وبه سزای خود خواهد رسید بیایید این قدر کهنه ها را تازه نکننیم یاد آوری ودامن زدن اینگونه مسایل دربحران ترین زمان کار پسندیده ای نیست دوست بزرگوار؛ افتخارم نوببجار« ح - استوار » )

 و او کسی جز عطاالله فکاری نبود ! شده بود مردی چهارشانه ، قوی هیکل ، معلم آموزش و پرورش قزوین ، ساکن قزوین با خانواده و بچه های نسبتاً بزرگ  و ... دعوت به منزلشان را هم بجهت فامیلی دور و هم ولایتی و اینکه 7 الی 8 سالی هم ازم بزرگتر بود پذیرفتم و چه مهمان نوازی و چه خانواده محترم و بزرگوار که به سلامت و به شادی و خرمی  در قزوین می زیستند .

و امروز پنج شنبه نزدیک به 10 سال بعد از اون دیدار و بیش از 30 سال از اون ماجرا محلی میگذرد ؛ اواخر هفته پیش ،  ( پنج شنبه 20 مهرماه 96 ) جنازه اش را انتقال دادنند به محله ی هم جوار آن خانه و کاشانه شان « سپهر پشت »که هرگز آثار و بقایای ازش برجای ننموده است و امروز :

که در مراسم هفتش در قزوین به اتفاق « غ - اسماعیل آزاد » و داداشم شرکت داشته ایم

 روحش شاد و خدایش بیامرزد 

ب . ن : شک نکنیم او در پس هجرتش نام خود را از عطاالله فکاری به عنایت الله فگاری هم تغییر داد !!!