به نام...

ما برای عبور از موانع زندگی در دست نقاشی مون باید:

دوست داشته باشیم ...

عشق بورزیم ...

مهرو محبت از خود بدر کنیم. . . 

بخشش ( رمز آرامش و آسایش ) را در دستور کارمان قرار دهیم. . .

و در عوض

چیزی را از آنان نطلبیم

گمانم خوبتر از ما می دانی و خوانده ایی که :

عشق قدیمی‌ترین و پابرجا‌ترین سنت روی زمین است.

عاشق رانده می‌شود، اما نمی‌راند. عاشق آزار می‌بیند، اما آزارش به مورچه هم نمی‌رسد. 

 عاشق که شدی می‌فهمی . 

 دلت به کیسه ای مخملی تبدیل می‌شود، درونش گلوله ای ابریشمی؛ با این دلِ نازک نمی‌توانی کسی را برنجانی .

به صف عشاق می‌پیوندی .

نترس! در عشق که فنا شوی تعاریف ظاهری و مقوله‌های ذهنی دود می‌شود و می‌رود به هوا. از آن نقطه به بعد چیزی به نام «من» نمی‌ماند. تمام منیّت می‌شود صفری بزرگ. 

 آن جا نه شریعت می‌ماند، نه طریقت، نه معرفت. 

فقط و فقط حقیقت است که می‌ماند . . . 

الیف_شافاک (ملت_عشق )

و بهتر تر میدانی که :

همیشه دوست داشتن دلی برماندن نیست

گاهی میروى

 تا تصورت نسبت به کسی که دوستش دارى تغییر نکند . . .